Ænima نگاهی بهتر به آلبوم

موسیقی تول صرفا یه موسیقی پروگرسیو نیست

و همون طور که تقریبا از معنی کلمه “تول” بر می آید، یعنی مسیر یا ابزاری برای زندگی کردن.

نمی خوام اسم مذهب روی آن بزام و نامش رو لکه دار کنم ولی یک “تفکر و ایده” برای بهتر زندگی کردن، بهتر دیدن، بهتر شنیدن و بهتر مردن است.

اگر از همه جهات بخوایم بررسی کنیم (موزیک، کلمات، استایل، تمایلات و …) گروهی به این عظمت به نظر من تا حالا بوجود نیامده. حیف که نمیشه لقب “مقدس” روی گروه گذاشت، چون تقدس بخشیدن به چیزی یعنی تعصب بخشیدن و نتیجه ای جز کوری به همراه نخواهد داشت (همون طور که در متن پایین اشاره شده است ” .. اعتقاد کارکرد ذهن رو متوقف می کند .. “)

وقتی به کنسرت های گروه نگاه می کنیم یاد اجرا های گروه پرآوازه و پیش کسوت “پینک فلوید” می افتیم. خصیصه مشترک آنها این است که هر دوی این گروه ها به جای شکلک در آوردن برو روی سن، دایو رفتن بروی طرفداران، فحش دادن و بیخود داد و فریاد کردن برای میهج کردن اجرای خود از یک مانیتور بزرگ برای به نمایش در آوردن فلسفه و درون مایه ای اصلی آهنگ ها که یقیــنا اکثر شنوندگان از درک اون (به علت فلسفی و عمیق بودن موزیک و کلمات) عاجر هستند، استفاده می کنند که من در سایر گروه ها چنین طرز تفکری را تا به حال ندیدیم. در واقع این گروه ها خواستار آنند که طرفداران به جای اعضای بند به مانیتور های قرار داده نگاه کنند تا شاید درکی فراتر حاصل شود. کلیپ های گروه هم که به وضوح و به شدت وجود همچنین تفکراتی را تایید می کند.

ولی مینارد قدمی فراتر نهاده و در اکثر کنسرت ها یا پشت به طرفداران است یا در فاصله‏ای از سن قرار گرفته یا بقدری در تاریکی ها خود را مخفی کرده که گاهی اوقات اصلا قابل مشاهده برای کسی که در کنسرت حضور دارد نیست چه به رسد به ما. ولی نکته عجیب تری که در طرز تفکرات این گروه مشاهده شده است این است که که اعضای این گروه ( نه همه اعضا ) تنــفر خاصی از وجود دوربین در اجرای خود دارند که این امر هنوز برای من و خیلی از طرفداران به صورت یک علامت سوال بزرگ درآمده است.