جوائو گیلبرتو Joao Gilberto
جوائو گیلبرتو Joao Gilberto از خوانندگان سبک جاز، همچنین ترانه سرا و گیتاریست برزیلی است که در 10 ژوئن 1931 متولد شد.
جوائو گیلبرتو Joao Gilberto در خوازیو، باهیا به دنیا آمد. پدرش یک تاجر بود. و تا سال 1942 در شهر زادگاه خود زندگی کرد. او تحصیلات خود را در Aracaju ، Sergipe آغاز کرد و در سال 1946 به خوازیو بازگشت. گیلبرتو با وجود مخالفت پدرش اولین گیتارش را در 14 سالگی از پدربزرگش گرفت. و او اولین گروه موسیقی خود را با نام “Enamorados do Ritmo” تشکیل داد. گیلبرتو در سال 1947 به سالوادور ، باهیا نقل مکان کرد و در طی سه سال اقامت در این شهر ، تحصیلات خود را رها کرد و فقط به موسیقی اختصاص داد.
فعالیت هنری
گیلبرتو فعالیت خود را در سن 18 سالگی در Rádio Sociedade da Bahia آغاز کرد. اولین ضبط های گیلبرتو در سال 1951 تا 1959 به صورت تک آهنگ در برزیل منتشر شد. او به ریو بازگشت و دوستان قدیمی خود را از جمله آنتونیو کارلوس جوبیم ، که در آن زمان به عنوان آهنگساز ، تهیه کننده و تنظیم کننده با Odeon Records کار می کرد پیدا کرد. جوبیم تحت تأثیر سبک جدید گیتار نواختن گیلبرتو قرار گرفت و شروع به یافتن آهنگی مناسب کرد.
شکایت از شرکت EMI
ادامه فعالیت
سبک موسیقی
سبک گیلبرتو ترکیبی از عناصر سنتی سامبا و جاز معاصر تر است. سبک گیتار آکوستیک “منحصر به فرد” وی شامل ریتم هم آوایی کنده شده ، با آکورد پیشرفت هایی است که ریشه در سنت جاز دارد. سبک آوازی او “آرام و کم حرف” توصیف شده است.
زندگی شخصی
گیلبرتو ابتدا با خواننده Astrud ازدواج كرد كه با او در ضبط موفق “The Girl from Ipanema” همکاری كرد. این زوج یک پسر به نام ژائو مارسلو داشتند. اما به جدایی رسید. او برای بار دوم با خواننده Miúcha ازدواج کرد و صاحب فرزند دختری به نام ببیل گیلبرتو که او نیز خواننده است شدند.اما این ازدواج نیز سرانجام به جدایی رسید و گیلبرتو برای بار سوم با كلاودیا فایسول ، روزنامه نگار ازدواج کرد و صاحب یك دختر شدند.
مرگ
گیلبرتو از حدود سال 2009 به تنهایی زندگی می کرد. سالهای آخر زندگی وی با مشکلات مالی و همچنین کاهش سلامتی همراه بود و سرانجام در 6 ژوئیه 2019 ، گیلبرتو در آپارتمان خود در ریودوژانیرو درگذشت. پیکر وی پس از یک مراسم خصوصی در 8 ژوئیه 2019 در نیتروئی به خاک سپرده شد. کریس ریچاردز ، منتقد موسیقی پاپ در واشنگتن پست گفت ، “صدای او یکی از صمیمی ترین صداهای قرن بیستم بود – ملودی تر از آه ، ریتمیک تر از چیت چت ، فقط به سختی. هر هجا که روی لب های او ظاهر می شد ، هوای بی تلاشی ، اما گیلبرتو سخت تلاش کرده بود تا آن مکان مقدس را که در آن نفس انسان موسیقی می شود ، پیدا کند.
بدون نظر با 270 بازدید