ماندولین Mandolin

ماندولین Mandolin سازی است کوچک‌تر از گیتار و تا حدی گلابی‌شکل، دارای هشت سیم که دوبه‌دو به هم جفت شده‌اند و چهار زوج سیم تشکیل می‌دهند.

رایج‌ترین کوک برای این سیم‌های جفت، فاصلهٔ پنجم درست است.

ماندولین Mandolin از خانوادهٔ لوت است.اين ساز در قرن 18ام در ايتاليا و آلمان از ساز ماندورا (mandora) مربوط به قرن 16ام گرفته شده است. شكل و اندازه‌های مدرن اين ساز قوياً توسط سازنده ساز پاسكال ويناچيا از ناپل تغيير كرد. ماندولین با مضراب یا زخمه انگشتان نواخته می‌شود. نه فقط قادر به اجرای نت‌های کوتاه جدا است بلکه سیم‌های زوج آن امکان تعادل بسیار سریع بین دو نت هم فاصله را به وجود می‌آورد به‌طوری‌که افهٔ نسبتاً طویل با نوعی ترمولو منتج می‌گردد.

بدنه گلابی‌شکل عميقاً منحني شده است، صفحه انگشت گذاري داراي 17 پرده است كه كمي بالا آورده شده است. سیم‌ها به انتهاي ساز متصل شده‌اند. در عریض‌ترین قسمت ساز خرك قرار دارد شكم به سمت پائين زاویه‌دار شده است، كه فشار سیم‌ها را روي خرك افزايش داده كه يك صداي عالي با قدرتي فوق‌العاده به آن داده است.و سوراخ صدای آن می‌تواند شبیه F یا دایره‌ای‌شکل باشد و قسمت پشتیِ آن یا مسطح یا دایره‌ای‌شکل است.گوشی‌ها در پشت جعبه گوشي قرار دارند.

ماندولین در گذر زمان

نواختن و ساختن ساز ماندولين در اواخر قرن 19 ام و اوايل قرن 20 ام در اروپا و آمريكاي شمالي و جنوبي رونق يافت. در قرن 20 ام این ساز در يك خانواده از اندازه‌ها از سوپرانو تا كنترباس ساخته شد.نوعي از ماندولين كه در گروه‌های سازهاي زهي بلوگراس امريكايي نواخته می‌شود نسخه‌ای از اين ساز با عمق كم و با پشت صاف است.

معمول‌ترین شکل کوک این ساز همانند ویولن از بم به زیر به صورت سُل-رِ-لا-می است. این ساز توانایی تولید صداهای طولانی را که از ویولن تولید می‌شود ندارد، و این مشکل به وسیلهٔ نواختن ترِمولو (همان تکنیکی که در تار وسه‌تار به آن «ریز» گفته می‌شود) برای نواختن آکوردها ونت‌های طولانی حل شده‌است.

دو شخصيت كليدي نقش اساسي در خلق ماندولين‌هاي مدرن مورد استفاده در ژانرهاي بلوگراس، كانتري، بلوز و گروه‌های jug (jug-band) شدند: اورويل گيبسون و مهندس آكوستيك ليود لوار.  بسياري از این ساز ها آكوستيك كنوني از نسل سازهاي ساخته‌شده توسط گيبسون (Gibson) هستند.

بعدها نوازندگان و موسيقيدانان حيطه ماندولين را به ساير فرم‌های موسيقيايي گسترش دادند. به‌ویژه نوازنده سبك كانتري جترو برنس تطبیق‌پذیری اين ساز را با بكار بگيري کوک‌های جز و سوينگ غربي نشان داد. امروزه نوازندگاني همانند كريس تايل، ديويد گريسمن، مارتي استوارت، وينس گيل، سم بوش، و يو سرينيواس مرزهاي استفاده از اين ساز را تا موسيقي پاپ، راك و حتي موسيقي كارناتيك هندي گسترش دادند.

از این ساز در ارکسترهای اپرایی مانند اپرای اُتِلو اثر جوزپه وردی نیز استفاده شده است.آنتونیو ویوالدی یک کنسرتوبرای یک ماندولین (کنسرتو در ر ماژور اُپوس ۶ شمارهٔ ۳) و دو کنسرتو برای دو ماندولین ساخته‌است. موتسارت در اپرای دون ژوان از آن استفاده کرده‌است و بتهوون نیز چندسوناتین برای آن نوشته‌است. نیکولو پاگانینی هم چندسرناد برای این ساز با همراهی گیتار ساخته‌است.