موسیقی کلاسیک

لغت کلاسیک اصطلاحآً به معنای هنر موسیقی غربی شامل انواع سبک‌های موسیقی غرب از قرن نهم تا دوره‌ی حاضر به‌ویژه قرن‌های شانزدهم یا هفدهم تا قرن نوزدهم در نظر گرفته می‌شود.

عموماً سالهای بین 1750 و 1820 به عنوان دوره‌ی کلاسیک در موسیقی غربی شناخته شده است.

موسیقی کلاسیک را ازنظر سبک و تحوّل تاریخی آن، به چند دوره کوچک‌تر تقسیم کرده‌اند:

۱. دوره سده های میانی (قرون وُسطی)

این دوره با سقوط امپراطوری روم شروع و تا رنسانس در اروپا ادامه می‌یابد. این دوره، دورهٔ شروع و آغازین گام‌های موسیقی کلاسیک است.

۲. دوره رنسانس

این دوره سال‌های ۱۴۰۰ تا ۱۶۰۰ میلادی را شامل می‌شود، موسیقی کلاسیک به‌طور عمده در ایتالیا شکل گرفت و بیشتر قطعات آثار آن آوازی هستند.

۳. دورهٔ باروک

این دوره از سال ۱۶۰۰ م شروع می‌شود و تا حدود ۱۷۵۰ م ادامه می‌یابد. موسیقی این دوره، همانند سایر هنرهای هم‌عصر خود، بیانگر اشرافیت و قدرت حکومت‌های اروپایی بوده‌است.

۴. دورهٔ کلاسیک

این دوره سال‌های ۱۷۳۰ تا ۱۸۲۰ میلادی را شامل می‌شود. در این دوره، برای اولین بار در موسیقی، این فکر ظهور کرد که موسیقی در حقیقت همانند دیگر هنرها مقصود و هدفی ندارد، بلکه صرفاً به‌خاطر خودش وجود دارد؛ یعنی موسیقی برای خودِ هنر موسیقی موجودیت می‌یابد. پس از دورهٔ کلاسیک با هنر موسیقی برپایهٔ ایدهٔ «هنر به‌خاطر هنر (هنر برای هنر)» برخورد می‌شد.

هنر در این دوران، بیشتر متوجه سادگی است تا تزئینات ماهرانهٔ دوران باروک، ولی درزمینهٔ موسیقی، این رویکرد به‌عکس اتفاق می‌افتد. برخلاف دورهٔ باروک، دراین دوره، حالت‌های مختلف و متضادی در ارائهٔ احساس در موسیقی وجود دارد. بافت این دوره نیز بیشتر هوموفونیکاست تا پلیفونیک از هنرمندان برجستهٔ این دوره می‌توان ازهایدن، بتهوون، موتزارت و کلورک را نام برد.

۵. دورهٔ رمانتیک

سبک رمانتیک سال‌های ۱۸۲۰ تا ۱۹۱۰ میلادی را شامل می‌شود. در این دوره، احساسات نقش بسزایی در موسیقی پیدا می‌کند. موسیقی در این دوره به‌صورت ابزاری در دست آهنگساز برای مطرح کردن احساسات شخصی اوست.

توبای واگنر یکی از سازهای بادی برنجی است که در دورهٔ ریشارد واگنر به سازهای بادی اضافه شد، که بعدها نیز در سمفونی شماره 7 آنتون بروکنر، و بالهٔ دریاچه قو ازچایکوفسکی نیز مورد استفاده قرار گرفت. معروف‌ترین آهنگسازان و موسیقی‌دانان این سبک فردریک شوپن،فرانتس لیست و فلیکس مندلسون هستند.

۶. دوره مدرن (قرن بیستم)

این دوره را دورهٔ مدرنیسم یانوگرایی موسیقی کلاسیک می‌دانند. آهنگسازان این دوره هرچه بیشتر سعی کردند تا کارهای خود را از سبک‌های گذشته متمایز و از باورها و قانون‌های گذشته عبور کنند.

۷. دوره معاصر

این دوره از سال ۱۹۷۰ میلادی آغاز شده‌است و تاکنون ادامه دارد. آهنگ‌سازان معاصر کلاسیک بیشتر به ساختن موسیقی مینیمال و آونگارد روی آورده‌اند.

 

منبع: http://wikipedia.org

 

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *